مدح نقاش جان‌ها

در سکوتی که رنگ‌ها فریاد می‌زنند، نام فرشچیان چون نغمه‌ای آسمانی در دل هنر طنین می‌افکند. او نه تنها نقاشی می‌کند، بلکه روح را به تصویر می‌کشد؛ خطوطش، زمزمه‌ی عشق‌اند و رنگ‌هایش، تپش‌های دل انسان.

هر اثرش، سفری‌ست به عالم خیال؛ جایی که فرشتگان در پروازند، عاشقان در التهاب و حقیقت در پرده‌ای از رمز و راز پنهان. در قاب‌هایش، زمان متوقف می‌شود و مخاطب، بی‌اختیار، در آغوش زیبایی فرو می‌رود.

فرشچیان، استاد بی‌بدیل نگارگری، با قلمی که از نور است و نگاهی که از عشق، مرزهای هنر را درنوردیده. آثارش، نه فقط نقاشی، بلکه آیینه‌ای از عرفان، ایمان و انسانیت‌اند. در چشمان هر پیکره، در خم هر خط، در پرواز هر پرنده، می‌توان ردّی از روح او را دید؛ روحی که با هنر، سخن می‌گوید.

او با هر اثر، قصه‌ای می‌سراید؛ قصه‌ای از رهایی، از پرواز، از وصال و ما در برابر این شکوه، تنها می‌توانیم سکوت کنیم و بگذاریم دل‌مان با رنگ‌هایش هم‌نفس شود و اما اکنون این اسطوره‌ی هنر و حماسه در دل خاک آرمیده است.
روحش شاد نام و یادش گرامی.
#به_قلم_خودم
✍🏻مریم قپانوری

از سفینه النجاه تا ربیع الانام

زیارت اربعین، همچون شعله‌ای است که دل‌های خسته را از خواب بیدار می‌کند و زمینه‌ساز بروز معنویت در جان هر انسانی می‌شود. در لحظه‌ای که قطرات اشک و نوای دعا، آسمان تاریخ را می‌سوزانند، نه تنها یادآور شهادت و ایثار امام حسین (ع) می‌شویم، بلکه جرعه‌ای از روحانیت، امید و تجدید حیات نیز در روحمان جاری می‌شود. این زیارت، پنجره‌ای برای نگریستن به ذات حقیقی انسان است، نقطه‌ای که در آن گذشته با آینده هم‌راستا شده و سرآغاز ظهور ارزش‌های تازه‌ی انسانی را رقم می‌زند.

هر قدم زنی در این مسیر پر بار، همچون نُت موسیقی‌ای از عشق شاهکاران گذشته و یادگاری‌های معنوی است که به ما می‌آموزد چگونه در برابر تاریکی‌های زمان ایستادگی کنیم. در هر نگاهی به چهره‌های مملو از امید و اشتیاق، درس زندگی به ما می‌‌دهد؛ دلیلی برای این که باور کنیم از دل رنج و فراق، شکوفه‌های بهار ظهور دوباره ریشه می‌گیرند.

این زیارت، نه تنها مسیر دل‌ها را به سوی سرنوشت مقدس می‌برد، بلکه بذرهای آشتی و روشنایی را در دل‌های مفقود امید می‌کارد.
✍🏻مریم قپانوری
#به_قلم_خودم

همسفر

در امتداد جاده‌های خاکی عشق، جایی میان نخل‌های تشنه و آسمانِ منتظر، زائران با دل‌هایی لبریز از شوق، گام برمی‌دارند. هر قدمشان نجوایی‌ست از عهدی دیرینه، هر نگاهشان تمنای دیدار یاری غایب.

و او، امام زمان، در میانشان قدم می‌زند؛ بی‌آن‌که همه ببینند، اما همه حس می‌کنند. نسیم حضورش در جان‌ها می‌وزد، آرام و بی‌صدا، چون نوری که شب را می‌شکافد. گام‌هایش هم‌نوا با دل‌های عاشق، نگاهش سایه‌بان خستگی‌ها، و لبخندش مرهم راه‌های دور.

زائران، با پای دل آمده‌اند؛ با اشک‌هایی که خاک مسیر را تبرک می‌کند، با ذکرهایی که در سکوت جاری‌ست. و امام، با نگاهی از جنس ابدیت، همراهشان است؛ نه از دور، که از نزدیک‌ترین فاصله‌ی ممکن: فاصله‌ی دل تا دل.

در این مسیر، هر زائر، مسافری‌ست از خویشتن به حقیقت؛ و هر قدم، دعوتی‌ست به ظهور. شاید همین هم‌قدمی‌هاست که صبح ظهور را نزدیک‌تر می‌کند…
#به_قلم_خودم
✍🏻مریم قپانوری

هوای معنویت

در روز اربعین، زمانی که دل‌ها در آتش شور یاد و محبت می‌سوزند، هوای معنویت و تقرب به پیام الهی تازه می‌شود. این روز، یادآور فداکاری و عشق بی‌پایان امام حسین (ع)ست که در نبرد سرنوشت، سرشار از شجاعت و ایمان قدم نهاده و در راه عدالت و حق ایستاده است. آرامش عمیق احساسی که با هر قدم زنی، در میان صف‌های گسترده‌ی زائران جاری می‌شود، همچون ندای زلال از دل کوهستان، جان انسان‌ها را تازه و پر از امید می‌سازد.

تو نیز که در پی این مسیر، قدم با قدم به سوی نور هدایت می‌گذاری، می‌بینی که هر قطره‌ی اشک، هر نوای سوگواری و هر جرعه دعای همدم، قصه‌ایست از عشق بی‌پایان به عدالت و انسانیت. ایام اربعین، آینه‌ایست از بلندای اخلاق و عظمت اخلاقی، جایی که انسان‌ها به یاد می‌آورند که در برابر ظلم و ستم، باید بایستند و به یاد داشته باشند که عشق و اتحاد، قوی‌ترین نیروی تغییر است.

در دل این مراسم معنوی، همچون سفینه‌ای می‌شوی که با هر نسیم دعا، به عمق جان و روح سرشار از اراده‌ی پاک انسان‌ها شکافته می‌شود، تا درسی از ایثار و پایبندی به ارزش‌های والای انسانی، برای نسل‌های بعد به جا بگذارد.
✍🏻مریم قپانوری
#به_قلم_خودم

التهاب و اتحاد
فضای گروه‌ها، کانال‌ها، جلسات و دورهمی‌ها ملتهب است. همه از قطعی‌های پی‌درپی آب و برق می‌گویند. از کلافگی، گرما و ناکارآمدی در تامین نیاز‌های اولیه‌ی زندگی مردم می‌گویند.

یکی از انتخاب نادرست مردم در گزینش رییس جمهور می‌گوید. آن یکی از کج‌فهمی و لَج سیاسی گرو‌ه‌ها و حزب‌ها در انتخابات می‌گوید. آن یکی از انتصابات جدید و بدبین کردن مردم به نظام و رهبری می‌گوید. یکی دیگر از اتحاد و همبستگی می‌گوید؛ آن‌ یکی با غلط شمردن اتحاد و پذیرفتنش تحت هر شرائطی.
در آخر این سبک از امیر بیان است که روشنی‌بخش هر صراطی و محفلی است؛
امیرالمؤمنین (ع)، علی‌رغم تمامی ناملایمات و نادیده گرفتن حق مسلم خلافت خویش، برای حفظ وحدت اسلامی و جلوگیری از فروپاشی جامعه‌ی مسلمانان در برابر دشمنان داخلی و خارجی، تصمیم به صبر و بردباری گرفت.
حضرت در این مورد در خطبه شقشقیه می‌فرماید: «…پس از ارزیابی درست، صبر و بردباری را خردمندانه‌تر دیدم. پس صبر کردم در حالی که گویا خار در چشم و استخوان در گلوی من مانده بود؛” فَرَأَیْتُ أَنَّ الصَّبْرَ عَلَی هَاتَا أَحْجَی فَصَبَرْتُ وَ فِی الْعَیْنِ قَذًی وَ فِی الْحَلْقِ شَجًا أَرَی تُرَاثِی نَهْباً.»
ما هم با تاسی از رهبر عظیم‌ُالشَّانِ‌مان صبر پیشه می‌کنیم و با اتحاد و همدلی بیشتر، شر دشمنان داخلی و خارجی را از جامعه و نظام اسلامی دفع می‌کنیم.
✍🏻مریم قپانوری
#به_قلم_خودم