سخنرانی حضرت زینب (س) در کوفه
ای اهل کوفه! ای اهل نیرنگ و خیانت! آیا می گریید؟؟؟
اشکتان خشک و اندوهتان پایان پذیر مباد!!
مثل شما مثل زنی است که رشته های خود را پس از آن که به شدت تابیده بود باز میکرد
سوگندهایتان را میان خود مایه فریب قرار میدهید.
هان! آیا در وجودتان جز خود ستائی و ننگ و سینه های پر کینه و چاپلوسی همچون کنیزان و طعنه های دشمنانه چیزی هست؟؟
یا مانند گیاه بر منجلاب روئیده،یا نقره ای بر روی قبر هستید؟؟؟
آگاه باشید که بد چیزی (برای آخرت) پیش فرستادید که همان خشم الهی بر شما و عذاب جاودانه شماست
لهوف ص 142

ابن سعد اسیرها را حرکت داد.هنگامی که نزدیک کوفه شدند اهل آن شهر برای تماشای آنان جمع شدند
یکی از زنان کوفی که تماشاگر بود پرسید:شما از کدام اسیران هستید؟؟
گفتند ما اسیران خاندان محمد (ص) هستیم.
زن از بام خانه اش فرود آمد وچادرها مقنعه هائی جمع کرد و آنان نیز خود را با آن پوشاندند
زید وعمر و دوفرزند امام حسن(ع) نیز همراه اسیران بودند
کوفیان نوحه وگریه سر دادند
امام زین العابدین(ع) فرمود: آیا شما برای ما گریه و نوحه سر میدهید؟؟؟
پس آن کس که ما را کشت چه کسی بود؟؟؟؟!!!!!!!!!!!
لهوف ص 141

روایت شده شمار سرهای یاران امام حسین(ع) 78 سر بود.آنها را قبیله های گوناگون تقسیم کردند. تا بدین وسیله به درگاه عبیدالله بن زیاد ملعون و یزید بن معاویه تقرب جویند
قبیله کنده: 13 سر آورد که صاحب اختیارشان قبس بن اشعث بود
قبیله هوازان 12 سر آورد که صاحب اختیارشان شمر بن ذی الجوشن ملعون بود
قبلیه تمیم یک سر
قبیله بنی اسد یک سر
مذحج 7 سر
باقی مردم 13 سر
لهوف ص 140

راوی میگوید: عمر بن سعد ملعون سر حسین(ع) را در روزعاشورا همراه خولی و حمید بن مسلم ازدی به سوی عبیدالله بن زیاد فرستاد وفرمان داد سر دیگر یاران حضرت را هم جدا کنند وهمراه شمر و قیس بن اشعث و عمرو بن حجاج لعنت الله علیهم بفرستند. آنان نیز همراه سرها به راه افتادند تا به کوفه رسیدند. ابن سعد باقی آن روز و روز دیگر نیز تا هنگام ظهر آنجا ماند
سپس آنان که از خانواده حسین(ع) باقی مانده بودند را حرکت داد و زنان را بر شترانی با رو اندازهای بی ارزش و بدون محمل و سایبان سوار کرد وچهره آنان میان دشمنان گشوده بود. با این که آنان امانتهای برترین پیامبران بودند و آنان را همانند اسیران ترک وروم ودر حالت مصیبت زدگی و اندوه به اسارت بردند.
لهوف ص 138

*نماز ظهر عاشوراء
آفتاب گرم بر پهنای دشت

نیزه‌های داغ آتش می‌نشاند

دشت سوزان هم به چشم آسمان

پشته‌های خاک خونین می‌فشاند

اصطکاک سنگ و سمّ اسب ها

صاعقه در صاعقه می‌آفرید

از فرود تیغ‌ها بر خودها

رعد و برقی سخت می‌آمد پدید

در دو صف رزم آوران سخت سر

نیزه بر کف، تیز تک می‌تاختند

گرمپو، تازان، رجز خوان، بی‌امان

ماهرانه تیر می‌انداختند

یک طرف توحید و پاکی و شرف

یک طرف شرک و پلیدی و گناه

یک طرف هفتاد و اندکی جان پاک

یک طرف از نابکاران یک سپاه

یک طرف خورشید عاشورا حسین

یک طرف سر دسته شب باوران

یک طرف بر ذروه فرزانگی

یک طرف در قعر پستی کافران

نعره‌ی مستانه‌ی اردوی کفر

در غبار کربلا پیچیده بود

از صف ایمان ترنم‌های عشق

در دل عرش خدا پیچیده بود

گرم می‌شد دم به دم آهنگ جنگ

شعله‌ی پیکار بالا می‌گرفت

نیزه‌ها و تیرهای جان شکاف

در میان سینه‌ها جا می‌گرفت

اندر آن هنگامه‌ی خون و نبرد

با شتاب آمد کسی نزد امام

گفت: هنگام نماز است ای حسین!

شعله‌ور شد پیشوا از این پیام

نیزه و شمشیر را یکسو نهاد

عاشقانه بر سر سجاده شد

زیر باران و صفیر تیرها

رکعتان عشق را آماده شد

گفت تکبیری و در آن گیر و دار

گرم نجوی با خدای خویش شد

ما سوی اللّه را همه از یاد برد

در نمازی فارغ از تشویش شد

تا نماز خون بپا دارد امام

پیش‌مرگانش به صف اندر شدند

در مسیر بارش طوفان تیر

پیش پایش لاله گون پرپر شدند

از فراز آسمان آسیمه سر

جبرئیل آمد در آن صحرا فرود

در مصلّی بر مصلّی سجده کرد

بال رأفت بر سر پاکان گشود

چون حسین بن علی تکبیر گفت

آفرینش کرد بر او اقتدا

چشم خیل عرشیان مبهوت ماند

بر نماز آخر خون خدا

از قیام کربلا گویا هدف

با خدا راز و نیازی بوده است

زیر تیغ و تیر در صحرای خون
با وضوی خون نمازی بوده است