حقیقت وارونه

با کت‌وشلوار اتوکشیده‌ای که بوی نو بودنش هنوز در هواست، جولانی پشت تریبون سازمان ملل ایستاده است؛ لباسی که از مهر تأیید غرب دوخته شده؛ لباسی که قرار است نقش «رئیس‌جمهور» را بر تن یک بازیگر نیابتی خوش‌تیپ کند.

او تا دیروز در فهرست سیاه تروریسم بود، نامش لرزه بر اندام کودکان حلب می‌انداخت، اما امروز، به مدد منطق وارونه‌ی غرب، با لبخندی دیپلماتیک و صدایی آرام، از «صلح» و «آینده» سخن می‌گوید.

در قاموس قدرت‌های جهانی، تروریست بودن نه جرم است و نه ننگ، اگر در خدمت منافع آمریکا و صهیونیسم باشی، یک‌شبه از قاتل به قهرمان بدل می‌شوی.
اما وای اگر بخواهی مستقل باشی، از خاکت دفاع کنی، کنار مقاومت بایستی؛
آن‌گاه تو را دیکتاتور می‌نامند، ناقض حقوق بشر و دشمن آزادی.

جولانی، با لباسی که بوی خیانت می‌دهد، نماد همین وارونگی‌ست، تروریستی که هنوز دستانش از خون مردم سوریه گرم است، امروز به عنوان «نماینده ملت» معرفی می‌شود و اما مردمی که سال‌ها شهید داده‌اند، خانه‌هایشان ویران شده و فرزندانشان بی‌پناه مانده تا امروز، مزدوری با لباسی شیک و عنوانی جعلی بر ویرانه‌های آرمانشان حکومت کند.
#نقد
#به_قلم_خودم
✍🏻مریم قپانوری

رهبر معظم انقلاب:

مردم ایران یک مشتی پولادین هستند که بر سر دشمنان فرود خواهند آمد.

#عکس_تولیدی
📸 مریم قپانوری

📢 رهبر انقلاب: ایران امروز و فردا همان ایران روز 23 و 24 خرداد است

✏️ مردم ایران یک مشت محکم پولادین‌اند که بر فرق دشمن فرود خواهند آمد. 1404/7/1

💻 Farsi.Khamenei.ir

از صحن بی صدا تا حرم امام رضا(ع)

جوان‌تر که بودم، دلم همیشه هوای حرم امام رضا (ع) داشت،هم برای زیارت و هم خادمی. هروقت مشهد می‌رفتم،نمی‌توانستم فقط زائر باشم؛می‌ایستادم کنار خادم‌ها، بی‌لباس رسمی، بی‌کارت، ولی با همان عشق جمعیت را هدایت می‌کردم، راه نشان می‌دادم، کمک می‌کردم. انگار یک گوشه از آن خادمی را به من داده بودند، فقط برای چند روز، فقط برای دل. اما راه مشهد دور بود و من فقط با دلم می‌رفتم.

یک روز رفتم زیارت امامزادگان محمد و علی (ع)، از فرزندان موسی بن جعفر، همان امامزاده‌ای که در شهرمان بود.
آنجا یک اطلاعیه دیدم: «خادمی افتخاری».
نفسم بند آمد.با خودم گفتم: “شاید این همان راهی است که امام رضا (ع) برایم باز کرده است.”

آن امامزاده نه آینه‌کاری داشت، نه آب‌خوری درست‌حسابی، نه دفتر آنچنانی و نه امکانات فرهنگی و….

فقط یک جارو بود و یک صحن ساده.
ولی من با عشق رفتم با همان جارو، با همان سکوت، با همان بی‌چیزی، شروع کردم به خدمت. هر بار که جارو می‌زدم، انگار داشتم دل خودم ر ا می‌تکاندم.

دو سال آنجا خادم بودم. بعد از آن توفیق سربازی امام عصر(عج) نصیبم شد،درس خواندم، رشد کردم، ولی آن صحن ساده همیشه در دلم بود.

اکنون بعد از سال‌ها، دوباره برگشتم
آمدم درون همان ضریح ، همان جا که یک روز با دل شکسته ایستاده بودم.
دست بردم به غبار ضریح، ولی این بار، انگار داشتم غبار دل خودم را پاک می‌کردم.آن لحظه، فهمیدم که خادمی فقط به لباس نیست، به دلِ پاک است.

من خادم شدم، بی‌صدا، بی‌ادعا و حالا برگشتم، با دلِ روشن‌تر، با نگاهی عمیق‌تر و با یک لبخند آرام که فقط خودم می‌دانم از کجا آمده.

و امروز یک پایان نبود، یک شروعی دوباره ؛ شروعی با دلِ تازه، با نوری که از همان صحن ساده، تا حرم رضای غریب، امتداد دارد.
#نقد
#به_قلم_خودم
✍🏻مریم قپانوری