شهر‌بازی دنیا

شهربازی، به‌راستی دل‌فریب است. هر انسانی، خواه کودک و خواه بزرگ‌سال، در برابر رنگ‌ها، صداها و هیاهوی آن، دل‌باخته و مشتاق می‌گردد. هرچه عقل آدمی نارس‌تر باشد، میل به بازی و سرگرمی در او افزون‌تر است و هرچه عقل سلیم‌تر و بصیرت ژرف‌تر گردد، رغبت به بازی فروکش می‌کند و نگاه از سطح به عمق می‌رسد.

دنیا نیز، در هیئت یک شهربازی عظیم، جلوه‌گری می‌کند. گاه انسان، همچون کودکی سبک‌بال، از پلکان قلعه‌های بادی آن بالا می‌رود، به گمان آن‌که به قله‌ی مقصود رسیده است. اما همان قلعه، سرسره‌ای دارد که آدمی را به‌راحتی از بلندای انسانیت به پستی غفلت می‌کشاند. بالا رفتن‌ها و پایین آمدن‌ها، در این میدان رنگ و صدا، گاه بی‌هدف و بی‌ثمر است و انسان، اگر بیدار نباشد، در چرخه‌ی بی‌پایان بازی‌ها، گم می‌شود.

چرخ‌وفلک‌ها می‌چرخند، نورها چشمک می‌زنند و آدمیان در تب و تابِ تفاخر و تکاثر، به رقابت و نمایش می‌پردازند. اما خردمند، درمی‌یابد که این میدان، منزل نیست؛ معبر است برای عبور و برای عبرت.

دنیا، با همه‌ی زینت‌ها و جلوه‌هایش، پلی است که باید از آن گذشت؛ نه آن‌که بر آن اقامت گزید و دل بست و چه زیباست آن آیه‌ی شریف که پرده از حقیقت این شهربازیِ فریبنده برمی‌دارد:

﴿اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ …﴾(۱)

بدانید که زندگی دنیا، بازی و سرگرمی است…

پس ای ره‌پوی حقیقت! دل به بازی‌ها مبند! از رنگ‌ها عبور کن و مقصد را در ورای این شهربازی بجوی که آن‌جا، نه بازی است و نه فریب؛ بلکه حقیقت است و قرار.

پ.ن:سوره‌ی حدید،آیه ۲۰

#به_قلم_خودم 

#نقد 

✍🏻مریم قپانوری

زنگ بهشت

درختان مدرسه دوباره جوانه زدند و زنگ اول مهر، با صدای شاد کودکان درآمیخت.اما در گوشه‌ای از حیاط جای دوازده غنچه هنوز خالی‌ست.

کودکانی که از میان تب‌های کرونا گذشتند، از دل روزهای بی‌برقی، بی‌نانی، بی‌خواب و با چشم‌هایی پر از رؤیا به آستانه شکوفه‌ها رسیدند.

اما پیش از آنکه دفترهایشان را باز کنند، پیش از آنکه مدادشان را بتراشند، پیش از آنکه نامشان را در کلاس بخوانند، پر کشیدند و رفتند به جایی که «عِندَ رَبِّهِم یُرزَقون» است؛ جایی که زنگ‌ها، زنگ بهشت‌اند و گل‌ها، گل‌های ابدی.

ما مانده‌ایم با قاب‌های کوچک، با پرچم‌های کنار عکس، با بغضی که در گلو مانده و با پرسشی بی‌پاسخ:

بِأَيِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ؟!!!

اما در دل همین اندوه، در دل همین جای خالی، در دل همین سکوت کلاس،

درسی نهفته است؛ این کودکان، با رفتن‌شان، ما را به یاد چیزی انداختند که گاهی در هیاهوی زندگی فراموش می‌کنیم که هر لحظه‌ی زندگی، فرصتی‌ست برای ساختن جهانی امن‌تر، مهربان‌تر و انسانی‌تر.

ما که مانده‌ایم، باید وارث رؤیاهای ناتمامشان باشیم.باید طوری زندگی کنیم که نبودشان بی‌ثمر نماند، طوری آموزش بدهیم، تربیت کنیم و تصمیم بگیریم

که هیچ کودکی دیگر، قربانی بی‌عدالتی و خشونت نشود.

شهادت این غنچه‌ها آغازی‌ست برای بیداری، برای ساختن، برای اینکه مدرسه‌ها، خانه‌ها، و خیابان‌ها جای امنی باشند برای شکوفه‌دادن کودکی.

 ما، با هر قدمی که به سوی نور برمی‌داریم و با هر مهری که می‌کاریم، با هر صدایی که در برابر ظلم بلند می‌کنیم، داریم به آن‌ها نزدیک‌تر می‌شویم.

#به_قلم_خودم 

✍🏻مریم قپانوری

ادامه »