#بیرق_عزاء
#محرم95
گفتگوی یاس کبود در خرابه شام با قتیل العبرات،قتیل اشقیا،قتیل الله،دلیل علی الله،سفیرالله،قتیل الکفره،سیدالشهداء(ع)
او پدرش را مخاطب قرار داد و می فرمود:
«یا أبَتاهُ، مَنْ ذَاالَّذی خَضبکَ بِدِمائکَ»
«پدر جان، کی صورت منوّرت را غرق خون ساخته؟».
«یا أبتاهُ، منْ ذَا الَّذی قَطع و ریدَیْکَ!»
«پدر جان، چه کسی رگهای گردنت را بریده است؟».
«یا أبتاه، منْ ذا الَّذی أیْتمنی علی صغر سِنّی»
«پدر جان، کدام ظالم مرا در کودکی یتیم کرده است؟».
«یا أبتاهُ، منْ لِلْیَتیمة حتّی تَکْبُر»
«پدرجان، کی متکفّل یتیمه ات می شود تا بزرگ شود؟».
«یا أبتاهُ، منْ للنّساءِ الحاسرات»
«پدر جان، چه کسی به فریاد این زنان سر برهنه می رسد؟»
«یا أبتاهُ، منْ للْأَرامِلِ المسْبیّاتِ»
«پدر جان، چه کسی دادرسی از این زنان بیوه و اسیر می کند؟».
«یا أبتاهُ، منْ للْعیونِ الْباکیاتِ»
«پدر جان، چه کسی نظر مرحمتی به سوی این چشمهای گریان (ما کند که شب و روز در فراق تو گریه) می کند؟».
«یا أبتاهُ، مَنْ لِلضّایعاتِ الْغریبات»
«پدرجان، کی متوجّه این زنان بی صاحب، غریب خواهد شد؟»
«یا أبَتاهُ، مَنْ لَلشُّعورِ الْمَنْشورات»
«پدرجان، کی از برای این موهای پریشان خواهد بود؟».
«یا أبتاهُ، منْ بَعْدکَ واخَیْبَتاهُ»
«پدر جان، بعد از تو داد از نا امیدی!».
«یا أبتاهُ، منْ بَعدکَ وا غُرْبَتاهُ»
«پدر جان، بعد ا زتو داد از غریبی و بی کسی!».
«یا أبتاهُ، لَیْتنی کُنت لَک الْفِداء»
«پدر جان، کاش من فدای تو می شدم».
«یا أبتاهُ، لَیْتنی کَنت قَبل هذا الْیَومِ عمیاءَ»
«پدر جان، کاش من پیش از این روز کور شده بودم، و تو را به این حال نمی دیدم».
«یا أبتاهُ، لَیْتنی وُسدتُ الثَّری و لا أری شَیبکَ مُخضَّباً بِالدّماء»
«پدر جان، کاش مرا در زیر خاک پنهان کرده بودند و نمی دیدم که محاسن مبارکت به خون خضاب شده باشد».
آن معصومه نوحه می کرد و اشک می ریخت تا آن که نَفَس او به شماره افتاد و گریه راه گلویش را گرفت، مثل مرغ سرکنده، گاهی سر را به طرف راست می نهاد و می بوسید و بر سر می زد، و زمانی به چپ می گذارد و می بوسید…
پس آن نازدانه لب بر لب پدر نهاد، زمان طویلی از سخن افتاد گریست «فَنادیِ الرَّأسُ بِنْتَهُ، إلیَّ إلیَّ، هَلُمّی فَأنا لَک بِالانْتظار. فغُشیَ علیها غشْوةً لمْ تُفقْ بعدها، فحرَّ کوها فَإذا هیَ قدْ فارقتْ روحها الدُّنیا…»
«آن رأس شریف دختر را صدا کرد که به سوی من بیا، من منتظرت هستم، او غش کرد و دیگر به هوش نیامد، چون او را حرکت دادند متوجّه شدند که روح شریفش از بدن مفارقت کرده و به خدمت پدر شتافته است»
منبع: انوار الشهادة / 244، ریاض القدس: ص326/ج2

#بیرق_عزاء
#محرم95
روز سوم محرم است !!!!! باب الحوائج حضرت رقیه (س) امروز مهمان دلهای شماست!!!!! اگر دستانتان را در دست های کوچک آن نازدانه قرار دادید وبا آن حضرت در خرابه شام هم نوا شدید،التماس دعا……
دستمالی روی سر انداختند و آن طبق را جلو آن دختر نهادند. پرده از آن بر گرفت و گفت: این سر کیست؟
گفتند: سر پدر توست. سر را از میان طشت برداشت و به سینه گرفت و می گفت:
«*یا أبَتاهُ، مَنْ ذَا الَّذی خَضَبکَ بِدِمائکَ! یا أبَتاهُ، مَنْ ذَا الَّذی قَطع وَ رِیدَیْکَ! یا أبتاهُ مَنْ ذَا الَّذی أَیتمنی علی صِغَر سِنّی! یا أبَتاهُ، مَنْ بَقی بَعْدَک نَرْجوه؟ یا أبَتاهُ، مَنْ لِلْیتیمة حَتّی تَکْبُر*»
«*پدر جان، کی تو را با خونت خضاب کرد! ای پدر که رگهای گردنت را برید! ای پدر، کی مرا در کودکی یتیم کرد! پدر جان، بعد از تو به که امید وار باشیم؟ پدرجان، این دختر یتیم را کی نگهداری و بزرگ کند*!».
و از این سخنان با او گفت، تا اینکه لب بر دهان شریف پدر نهاد و سخت بگریست تا غش کرد و از هوش رفت. چون او را حرکت دادند از دنیا رفته بود.
اهل بیت چون این بدیدند، صدا به گریه بلند کردند و داغشان تازه شد، و همه از زن و مرد بر آن آگاه شدند و گریستند. نفس المهموم ص456

#بیرق_عزاء
شب سوم وروضه حضرت رقیه (س)

#بیرق_عزاء
شب سوم محرم است ومداحان به رسم دیرینه در این شب روضه حضرت رقیه (س)میخوانند!!!!!
دخترم بر تو مگر غیر از خرابه جا نبود
گوشه ویرانه جای بلبل زهرا نبود

جان بابا خوب شد بر ما یتیمان سر زدی
هیچ‌کس در گوشه ویران به یاد ما نبود

دخترم روزی که من در خیمه بوسیدم تو را
ابر سیلی روی خورشید رخت پیدا نبود

جان بابا، هر کجا نام تو را بردم به لب
پاسخم جز کعب نی ،جز سیلی اعدا نبود

دخترم وقتی که دشمن زد تو را زینب چه گفت
عمه آیا در کنارت بود بابا ،یا نبود

جان بابا، هم مرا ،هم عمه ام را می‌زدند
ذره‌ای رحم و مروت در دل آنها نبود

دخترم وقتی عدو می‌زد تو را برگو مگر
حضرت سجاد زین‌العابدین آنجا نبود

جان بابا بود، اما دستهایش بسته بود
کس به جز زنجیر خونین، یار آن مولا نبود

دخترم آن شب که در صحرا فتادی از نفس
مادرم زهرا (س) مگر با تو در آن صحرا نبود

جان بابا من دویدم زجر هم می‌زد مرا
آن ستمگر شرمش از پیغمبر و زهرا نبود

دخترم من از فراز نی نگاهم با تو بود
تو چرا چشمت به نوک نیزه اعدا نبود

جان بابا ابر سیلی دیده‌ام را بسته بود
ورنه از تو لحظه‌ای غافل دلم بابا نبود

دخترم شورها بر شعر ?میثم? داده‌ایم
ورنه در آوای او فریاد عاشورا نبود

جان بابا دست آن افتاده را خواهم گرفت
ز آن که او جز ذاکر و مرثیه خوان ما نبود

شاعر:حاج غلامرضا سازگار (میثم)

#بیرق_عزاء
#محرم95
أَقبَل فََرسَ الحسین (ع) وقد عدامِن بیِنِ أَیدیهِم أن لا یُؤخذ فَوَضَعَ ناصیة فی دَمِ الحُسین (ع) وذَهَبَ یَرکُضُ الی خِیمة النِساء وهو یَصهَلُ ویَضربُ بِرأسِه الأََرضَ عندالخیمة فلما نَظَرَت أَخواتَ الحسین (ع) وَبناتُه وأََهلُه الی االفَرَس لَیسَ علیه أَحَد رَفَعن أصواتَهُن بِالصُراخ والعَویلِ و وَضَعَت أُمُ کُلثوم یَدَها علی أُم رأسِها ونادَت:
وامُحمداه!واجَداه! وانَبِیاه! واأبالقاسِماه!واعَلیاه! واجَعفراه! واحَمزَتاه! واحَسَناه! هذا حُسین بالعَراء صَریعُ بکربلا،مَحزُوز الرَأسِ مِنَ القَفا،مَسلوبُ العَمامَة وَالرَداء…… ثُم غشی علیها
اسب امام حسین(ع) از دست دشمنان گریخت،پیش آمد وپیشانیش را بر خون حسین (ع) نهاد ورفت تا به خیمه زنان رسید شیهه میکشید وسرش را به روی زمین جلوی خیمه میکوفت.
هنگامی که خواهران حسین(ع) ودختران وخانواده اش،کسی را روی اسب ندیدند صدا به ناله وضجه بلند کردند وأم کلثوم دست بر فرق سرش نهاد وفریاد برآورد:
وامحمدا!واجدا ! وانبیا ! وا ابا قاسما !واعلیا !واجعفرا!واحمزتا !واحسنا !
این حسین است که در صحرای کربلا برخاک افتاده است.سرش از پشت بریده وعمامه وردایش ربوده شده! سپس از حال رفت
دانشنامه امام حسین (ع)،محمدی ری شهری،ج7 ص277_276