خرج و ارج

به چه کسی زن می‌گویند؟
آیا ارزش زن در میزان خرجی است که بر دوش همسرش می‌گذارد؟
آیا زنانی که به کمتر از خواسته‌هایشان رضایت دهند، خود را خوار و ذلیل کرده‌اند؟
آیا آن زنی که با پای خود به یخچال خانه می‌کوبد تا زودتر خراب شود و بهانه‌ای برای خرید مد روز بیابد، ارزشمندتر است؟
یا آن زنی که غذای نیم‌خورده‌ی خویش را به سطل زباله می‌ریزد تا در وعده‌ی بعدی تنوع بیشتری داشته باشد و جیب همسرش را سبک‌تر کند، جایگاهی والاتر دارد؟
یا آنکه سنگ دستشویی نو را خُرد می‌کند تا به هر قیمت، مدل دلخواهش را بر سرویس منزل پیاده کند، نزد همسرش عزیزتر است؟
زنی که با درخواست‌های به ظاهر معقول، اما فراتر از توان مالی همسرش، بر او فشار می‌آورد، در پی اثبات چه چیزی است؟
آیا می‌خواهد قدرت و توانگری خویش را به رخ بکشد؟ یا شاید می‌خواهد همسرش را شرمنده کند؟
شرمندگی‌ای که اقتدار، غرور و نظام حمایتی یک مرد را برای همیشه در هم می‌شکند و لگدمال می‌کند.

این‌ها زمزمه‌هایی است که هر روز در کوچه و بازار، در جمع‌های کوچک و بزرگ، از زبان اطرافیان و حتی خود زنان می‌شنوم؛ دیالوگ‌هایی که همچون سایه‌ای بر ذهن و جانم می‌افتند.

در خلوت خویش درنگ می‌کنم:
اگر چنین باشد، پس چرا فاطمه‌ی زهرا (س) ـ بانوی بی‌همتای تاریخ ـ هرگز چیزی از امیرالمؤمنین (ع) درخواست نکرد؟
آیا او در زندگی کمبود و نیاز نداشت؟
آیا از وضعیت مالی همسرش بی‌خبر بود؟

نه، او همه را می‌دانست و همه را می‌دید، اما سکوت، صبر و قناعتش، خود گویاترین زبان بود؛ زبانی که ارزش زن را نه در خرج و مصرف، بلکه در کرامت و همراهی نشان می‌داد.

زن، اگر بخواهد جایگاه خویش را پیدا کند، باید درک کند که ارزش او در سنگینی خرج نیست، بلکه در سبکی دل و ساختن ستون‌های زندگی است؛ ستون‌هایی که با قناعت،صبر و کرامت معنا می‌یابد. زن، با قناعت آراسته می‌شود، به بلندای آسمان می‌رسد اما آن‌گاه که با حرص و اسراف آلوده می‌‌شود، در گرداب بی‌پایان خواسته‌ها فرو می‌رود.
ارزش زن، در چشم همسرش، به میزان خرج نیست، به میزان عشق، صبر و کرامتی است که به زندگی می‌بخشد.

#نقد
#رها_نویسی
#به_قلم_خودم
✍🏻مریم قپانوری