صدای زخمی حقیقت

در آسمانی که باید مأمن پرندگان باشد، موشکی با چهره‌ای عبوس و پرچم‌هایی بر دوش، به سوی حقایقی از دنیای مردم غزه در پرواز است.

اینجا، واژه‌ها پیش از آن‌که بر زبان جاری شوند در نطفه خفه می‌شوند؛ میکروفون‌ها خاموش نمی‌شوند، اما صدایشان در هیاهوی انفجار گم می‌شود. کودک، با زخم‌هایی که از سنش بزرگ‌ترند، ایستاده؛ نه برای بازی، بلکه برای شهادت دادن به جهانی که عدالت را در دود و آتش گم کرده است.

موشک، نه فقط فلز و باروت، بلکه نماد سکوتی است که از قدرت تغذیه می‌کند. پرچم‌هایی که بر آن نقش بسته‌اند، گویی مهر تأیید بر زخمی‌اند که بر پیکر حقیقت نشسته. و غزه، این سنگ کوچک در جغرافیای بزرگ، همچنان ایستاده است؛ با کودکانش، با خبرنگارانش، با صدایی که حتی در مرگ، خاموش نمی‌شود.
#به_قلم_خودم
✍🏻مریم قپانوری