ای دوست!!!!
تو همان شقایق معروف شعر خوب سهرابی!!!
تا تو هستی زندگی باید کرد!!!
برای قلب مجنونم بخوان یک آیه از عشقت!
سراسر سوره مهری ….
که نازل گشته ای بر دل…
تو نبودی و به پاهای خدا افتادم!
دست بی رحم ترین ثانیه ها افتادم!
تو نبودی و تب فاصله ها پیرم کرد!
عاشق شعر شدم!
شعر زمین گیرم کرد!
در من دیوانه ای جا مانده که دست از دوست داشتنت بر نمیدارد!
با تو قدم می زند!
حرف می زند!
می خندد!
شعر می خواند!
قهوه می خورد!
فقط نمی تواند در آغوش بگیردت!
بی گمانم همین بی آغوشی او را خواهد کشت….
پس می زنم لحظه ها را….
تا برسم به بلندای آغوش مردانه ات…
که در آغوشم بگیری…
ومن دنیایم را ببازم در پس عطر تنت….
مرد من!
مهربانم!
مخاطب عاشقانه های من!
زن نبوده ای که بدانی دستهای مردانه ات که در دستم باشد حکم دنیا را برایم دارد!
تا وقتی دستهای گرمت را در دست دارم خوشبختم….