#محرم95
#بیرق_عزاء
زیارت ناحیه مقدسه

#محرم95
#بیرق_عزاء
ای اهل کوفه رحمی این طفل جان ندارد

خواهد که آب گوید اما زبان ندارد

دیشب به گاهواره تا صبح دست وپا زد

امروز روی دستم دیگر توان ندارد

هنگام گریه کوشد تا اشک خود نوشد

اشکی که تر کند لب دور دهان ندارد

رخ مثل برگ پاییز لب چو دو چوبه خشک

این غنچه بهاری غیر از خزان ندارد

ای حرمله مکش تیر یکسو فکن کمان را

یک برگ گل که تاب تیرو کمان ندارد

شمشیر اوست آهش،فریاد او تلظی

جانش به لب رسیده تاب بیان ندارد

رحمی اگر که دارید یک قطره آب آرید

بر کودکی که در تن جز نیمه جان ندارد

با من اگر بجنگید تا کشتنم بجنگید

این شیره خواره بر کف تیغ وستان ندارد

مادر نشسته تنها در خیمه بین زنها

جز اشک خجلت خود آب روان ندارد

تا با خدنگ دشمن روحش زند پر از تن

جز شانه امامش دیگر مکان ندارد
<<غلامرضا سازگار>>

#بیرق_عزاء
#محرم95
چرا لایوم کیومک یا ابا عبدالله؟؟
در زیارت عاشورا میخوانیم یا ابا عبدالله لقد عظمت الرزیة وجلت وعظمت المصیبة بک علینا وعلی جمیع اهل الإسلام)ای ابا عبدالله همانا تعزیتت بزرگ ومصیبت تو در جهان بر ما شیعیان وتمام اهل اسلام سخت و عظیم و ناگوار است
پاسخ:
1)امام حسن (ع) فرمود:لا یوم کیومک یا اباعبدالله،سی هزار نفر به سوی تو می آیند که همگی مدعی آنند که از أمت جد تو اند وبر ریختن خون تو وهتک حرمت زنان وغارت تو اجتماع میکنند ودر این هنگام لعنت بر بنی أمیه فرود می آید وآسمان خون میبارد وهر چیزی بر تو میگرید(مناقب ابن شهر آشوب ج4ص86)
2)امام صادق (ع) فرمود:اصحاب کساء که اکرم خلق بودند پنج تن بودند وچون پیغمبر رفت تسلی مردم به علی وفاطمه وحسنین بود. ……وچون فاطمه(س) رفت به امیر المومنین وحسنین،…….وچون امیر المومنین(ع) رفت به حسنین، ……وچون حسن (ع)رفت به حسین(ع) …. وچون حسین(ع) رفت یک تن از اصحاب کسا نماند که تسلی خلق به او باشد لهذا رفتن او از جهت بزرگی مصیبت چون رفتن تمام آنهاشد.شفاء الصدورج1ص262
3) حضرت زینب(س) در این مورد در شب عاشوراء به سید الشهدا عرض کردواثَکلاه لیت الموتَ اَعدَمَنی الحیاة، الیوم ماتت أُمِی فاطمة و أبی وأخی الحسن یا خلیفة الماضین وثِمالَ الباقین))
آه از این مصیبت،کاش مرگ من رسیده بود وزنده نبودم.امروز خود را چنان مینگرم که مادرم وپدرم وبرادرم حسن از دنیا رفته اند.ای بازمانده گذشتگان تنها تو را دارم ای داد رس بازماندگان.(لهوف،ص116)

#بیرق_عزاء
#محرم95
شب چهارم غم نامه پسران عقیله بنی هاشم
شاعر:جواد حیدری

در خیمه مانده­ام من، تا یادگار زهرا

‏*حال مرا نبیند، شرمی نگیرد او را*

یک کاروان دل خون، کردم ز خیمه راهی

‏*گل­های خود ببینم، از پرده با نگاهی*

این دو فدای یارند، آن یار بی قرارم

من مانده­ام خدایا، طاقت دگر ندارم

‏*ای کاش می­شد ای دوست، من هم روم به میدان*

‏*تا جان دهم به جانان، ای کعبه ی غریبان*

اندوه غربت تو، بوده توان زینب

‏*خواهد که پر بگیرد، این جان مانده بر لب*

عون و محمد من، هر دو شده کفن پوش

آنها میان خون و، من بین خیمه مدهوش

دانم که عاقبت ای، مهر نهفته در دل

تو می­روی سر نی، من در پی ­ات به محمل

#بیرق_عزاء
#محرم95
شب چهارم محرم است…….
مداحان در این شب وفردای آن به رسم دیرینه،روضه فرزندان خانم زینب(س) را میخوانند.
محمد بن عبدالله بن جعفر از شهدای کربلا.
برخی منابع او را فرزند حضرت زینب(س) دانسته‌اند. او و برادرش عون به سفارش پدرشان عبدالله بن جعفر با امام حسین(ع) همراه شدند و در روز عاشورا در کربلا به شهادت رسیدند.
همراهی با امام حسین:
پس از آنکه امام حسین (ع) از مکه به سوی مدینه حرکت کرد، عبدالله بن جعفر نامه‌ای برای امام نوشت و از وی درخواست کرد از عزم خود باز گردد. عبدالله نامه خود را توسط فرزندانش عون و محمد به سوی امام فرستاد. وقتی عبدالله امام را در امر خویش مصمم یافت، به فرزندانش عون و محمد سفارش کرد با امام همراه شوند و در کنار او جهاد کنند.((شیخ مفید، الارشاد، ج2، ص68 و 69))
شهادت
در روز عاشورا، محمد قبل از برادرش به میدان رفت و چنین رجز خواند:

أَشْکُو إِلَى اللَّهِ مِنَ الْعُدْوَانِ فَعَالَ قَوْمٍ فِی الرَّدَى عُمْیَانٍ‏
قَدْ بَدَّلُوا مَعَالِمَ الْقُرْآنِ وَ مُحْکَمَ التَّنْزِیلِ وَ التِّبْیَانِ‏
وَ أَظْهَرُوا الْکُفْرَ مَعَ الطُّغْیَان
به خدا شکایت می‌کنم از کردار قومی که کورکورانه به سوی هلاکت می‌روند؛ همان‌ها که نشانه‌های قرآن و بیان محکم تنزیل را تغییر دادند و کفر و سرکشی را آشکار ساختند.
الفتوح، ابن اعثم، ج5، ص111
نقل شده است که او پس از کشتن ده نفر، به دست عامر بن نهشل تمیمی به شهادت رسید((.مناقب ابن شهرآشوب، ج4، ص106))
واما حضرت زینب (س) در شهادت فرزندان چه کرد؟؟
آری حضرت زینب همواره به فکر بود که برادر غریبش را یاری کند. به همین جهت وقتی خبر شهادت فرزندان زینب (س) به خیمه ها رسید. هیچ کس عکس العملی از این بانوی با معرفت ندیده است که مثلا گفته باشند: گریه کرد یا ناله کرد.
مقتل مطهر(روضه های شهید مطهری) ص273